Śnieguliczka biała poj. C3

Opis:

Krzew o wzniesionym pokroju, osiągający wysokość do 2 m. Liście jajowate, niebieskawozielone. Kwiaty różowo-białe, zebrane w nibykłosy. Owoce białe, kuliste, utrzymujące się do zimy. Roślina miododajna, odporna na mrozy i suszę.

Charakterystyka:

Śnieguliczka biała (Symphoricarpos albus) to krzew liściasty z rodziny przewiertniowatych, pochodzący z Ameryki Północnej, gdzie występuje od Kalifornii po Alaskę. W Europie znana od XVIII wieku, w Polsce powszechnie uprawiana, czasami dziczeje. Krzew osiąga wysokość od 1 do 3 metrów, tworząc podziemne rozłogi. Gałęzie są prosto wzniesione, cienkie, czworokanciaste, szarawe, puste w środku. Młode pędy są owłosione. Liście naprzeciwległe, krótkoogonkowe, jajowate, niebieskawozielone, o długości około 4 cm, często z trzema klapami. Kwiaty drobne, różowo-białe, dzwonkowate, zebrane w szczytowe nibykłosy. Okres kwitnienia trwa od czerwca do września. Owoce to białe, kuliste, gąbczaste jagody o średnicy 10–15 mm, dojrzewające od sierpnia do grudnia i utrzymujące się na roślinie do zimy. Roślina jest miododajna, odporna na mrozy oraz suszę, dobrze rośnie nawet na słabszych glebach. Często stosowana na żywopłoty formowane (50–100 cm wysokości) lub nieformowane (100–150 cm wysokości), jako krzew okrywowy oraz do umacniania skarp. Wymaga stanowisk słonecznych lub półcienistych. Owoce są słabo trujące, zawierają alkaloidy o działaniu drażniącym na przewód pokarmowy, skórę i spojówki. W większych ilościach działają na ośrodkowy układ nerwowy, a w zatruciach masywnych doprowadzają do zaburzeń świadomości.